ارغوان شاخه همخون جدا مانده من، آسمان تو چه رنگ است امروز

آفتابی ست هوا، یا گرفته ست هنوز

من در این گوشه که از دنیا بیرون است

آسمانی به سرم نیست، از بهاران خبرم نیست

اندر این گوشه خاموش فراموش شده

یاد رنگینی در خاطر من، گریه می انگیزد

ارغوانم آنجاست، ارغوانم تنهاست، ارغوانم دارد می گرید

ارغوان، این چه رازی ست که هر بار بهار، با عزای دل ما می آید

ارغوان ارغوان، تو برافراشته باش

تو بخوان نغمه ناخوانده من

تو بخوان، تو بخوان، تو بخوان

علیرضا قربانی 

به شکوه گفتم برم ز دل یاد روی تو آرزوی تو

به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو

ولی ز من دل چو برکنی، حدیث خود بر که افکنی؟

هر کجا روی وصله ی منی ، ساغر وفا از چه بشکنی

گذشتم از او به خیره سری، گرفته ره مه دگری

کنون چه کنم با خطای دلم، گرم برود آشنای دلم

به جز ره او نه راه دگر، دگر نکنم خطای دگر

به شکوه گفتم برم ز دل یاد روی تو آرزوی تو

به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو

ولی ز من دل چو برکنی، حدیث خود بر که افکنی؟

هر کجا روی وصله ی منی ، ساغر وفا از چه بشکنی

 نخفته ام به خیالی که می پزد دل من

خمار صد شبه دارم شراب خانه کجاست؟

محسن نامجو

غم ميون دوتا چشمون قشنگت، لونه كرده

شب رو موهاي سياهت، خونه كرده

دوتا چشمون سياهت، مث شبهاي منه

سياهي هاي دو چشمت، مث غمهاي منه

وقتي بغض از مژه هام پايين مياد، بارون ميشه

سيل غم آباديمْ، ويرونه كرده

وقتي با من مي موني، تنهاييمْ باد ميبره

دو تا چشمام بارون شبونه كرده

بهار از دستاي من پر زد و رفت

گل يخ توي دلم جوونه كرده

تو اتاقم دارم از تنهايي آتيش ميگيرم

اي شكوفه توي اين زمونه كرده

چي بخونم؟ جوونيم رفته، صدام رفته ديگه

گل يخ توي دلم جوونه كرده

چي بخونم؟ جوونيم رفته، صدام رفته ديگه

گل يخ توي دلم جوونه كرده

کوروش یغمائی 

گل مولا، گل مولا، گل مولا، گل مولا

دمت گرمه بزن هو، بزن هو گل مولا

برام پیش خداوند، بزن هو گل مولا

گل مولا، گل مولا

دلی دارم شکسته، به دست غم نشسته

کسی دستم نمی گیرد، منم تنهای خسته

گل مولا، گل مولا، گل مولا،‌گل مولا

نه اشکی تا بریزم، نه پایی تا گریزم

نه یک دست نوازشگر، نه پایی تا گریزم

گل مولا، گل مولا، گل مولا، گل مولا

من نمی دانم که هستم یا علی دستم بگیر

من نمی دانم چه هستم یا علی دستم بگیر

هر که هستم، هر چه هستم یا علی دستم بگیر

یا علی دستم بگیر

گل مولا، گل مولا، گل مولا، گل مولا

دمت گرمه بزن هو، بزن هو گل مولا

برام پیش خداوند، بزن هو گل مولا

گل مولا، گل مولا، گل مولا، گل مولا

گل مولا، گل مولا، گل مولا، گل مولا

جهان قشقائی

خاطرات عمر رفته در نظرگاهم نشسته، در سپهر لاجوردی آتش آهم نشسته

ای خدای بی‌نصیبان طاقتم ده، طاقتم ده، قبله‌گاه ما غریبان طاقتم ده، طاقتم ده!

ساغرم شکست‌ ای ساقی!، رفته‌ام ز دست ‌ای ساقی!

در میان توفان، بر موج غم نشسته منم

در زورق شکسته منم‌، ای ناخدای عالم!

تا نام من رقم زده شد، یک‌باره مهر غم زده شد، بر سرنوشت آدم!

ساغرم شکست‌ ای ساقی! رفته‌ام ز دست ‌ای ساقی!

تو تشنه‌کامم کُشتی،‌ در سراب ناکامی‌ها‌، ای بلای نا فرجامی‌ها

نبرده لب بر جامی، می‌کشم به دوش از حسرت، بار مستی و بدنامی‌ها

بر موج غم نشسته منم، در زورق شکسته منم، ای ناخدای عالم!

تا نام من رقم زده شد، یک باره مهر غم زده شد، بر سرنوشت عالم!

ساغرم شکست‌ ای ساقی! رفته‌ام ز دست ‌ای ساقی! حکایت از چه کنم؟

شکایت از چه کنم؟ که خود به دست خودم، آتش بر دل خون‌شده‌ی نگران زده‌ام!

بر موج غم نشسته منم، در زورق شکسته منم، ای ناخدای عالم!

تا نام من رقم زده شد، یک‌باره مهر غم زده شد، بر سرنوشت آدم!

ساغرم شکست‌ ای ساقی! رفته‌ام ز دست ‌ای ساقی!

                                                                        خواننده: سالار عقیلی

                                                                        آهنگساز: همایون خرم

                                                                   شعر: رحیم معینی کرمانشاهی

می ‌برزند ز مشرق، شمع فلک زبانه

ای ساقی صبوحی، درده می شبانه

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن

گر تیر طعنه آید جان منش نشانه

عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش

هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا

صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا

صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

می‌برزند ز مشرق، شمع فلک زبانه

ای ساقی صبوحی، درده می شبانه

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن

گر تیر طعنه آید جان منش نشانه

عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش

عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش

هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا

صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا

صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

                                                                                                    محسن نامجو

دود می خیزد ز خلوتگاه من

کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟

با درون سوخته دارم سخن

کی به پایان میرسد افسانه ام ؟

دست از دامان شب برداشتم

تا بیاویزم به گیسوی سحر

خویش را از ساحل افکندم در آب

لیک از ژرفای دریای بی خبر

بر تن دیوارها طرح شکست

کس دگر رنگی در این سامان ندید

چشم می دوزد خیال روز و شب

از درون دل به تصویر امید

تا بدین منزل نهادم پای را

از درای کاروان بگسسته ام

گرچه می سوزم از این آتش به جان

لیک بر این سوختن دل بسته ام

تیرگی پا می کشد از بام ها

صبح میخندد به راه شهر من

دود می خیزد هنوز از خلوتم

با درون سوخته دارم سخن

سهراب سپهری

و باز هم دکلمه تومور دو ، میدانم که مخاطبان زیادی داشته و متن دکلمه نیز در صفحات پیشین موجود است ، امیدوارم که لذت ببرید . دلشوره 

سلام دوستان گرامی ، پوزش ، پوزش ، پوزش و باز هم پوزش ، بسیار شرمنده که نتوانستم در این مدت جایگزین خوبی برای پدرم باشم ، عذر تقصیر را پذیرا باشید ، منبعد سعی خواهم کرد که باشم ، حضور داشته باشم ، هرچند درسهایم در این مقطع سنگین ولی نبودن در کنار دوستان نیز دلگرمی ندارد ، پس دوباره مرا در جمع خود پذیرا باشید ، و از تک تک دوستانی که در مدت نبودنم پیام گذاشتن تشکر و قدردانی مینمایم ، به امید روزهای بهتر . دلشوره 

سلام و صد سلام  ، کاربران محترم و گرامی ، باز هم سلام  

پسر کو ندارد نشان از پدر ، تو بیگانه خوانش  نخوانش پسر 

قصد و غرض از این پست ، محضر مبارک تمامی بازدید کنندگان محترم و معظم اعلام میکنم تا مدتی نامحدود اینجانب  بجای پدرم مدیریت وبلاگ را راهبری خواهم نمود ، امیدوارم کمی و کاستی آن را به بزرگواری و بلندی خود ببخشائید .

باز هم همان عنوان پایانی دلشوره .

نی حدیث راه پر خون می کند

قصه های عشق مجنون می کند

در غم ما روزها ، بی گاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت ، گو رو ، باک نیست

تو بمان ، تو بمان ، ای آن که چون تو پاک نیست

تو بمان ، ای آن که چون تو پاک نیست

شمع و پروانه منم ، مست می خانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

یار پیمانه منم ، از خود بیگانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

چون باد صبا در به درم ، با عشق و جنون هم سفرم

شمع شب بی سحرم ، از خود نبود خبرم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

تو ای خدای من ، شنو نوای من

زمین و آسمان تو ، می لرزد به زیر پای من

مه و ستارگان تو ، می سوزد به ناله های من

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

وای از این شیدا ، دل من

مست و بی پروا ، دل من

مجنون هر صحرا ، دل من

رسوا دل من ، رسوا دل من

لاله تنها ، دل من

داغ حسرت ها ، دل من

سرمایه سودا ، دل من

رسوا دل من ، رسوا دل من

خاک سر پروانه منم ، خون دل پیمانه منم

چون شور ترانه تویی ، چون آه شبانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

                                                                                          از آثار استاد همایون خرم

                                                                                          خواننده : علیرضا قربانی

رمیده از عطش سرخ آفتاب کویر

غریب و خسته رسیدم ، به قلتگاه امیر

رمیده از عطش سرخ آفتاب کویر

غریب و خسته رسیدم ، به قلتگاه امیر

زمان هنوز همان شرمسار بهت زده

زمین هنوز همین سخت جان لال شده

جهان هنوز همان دست بسته ی تقدیر!

جهان هنوز همان دست بسته ی تقدیر!

زمان هنوز همان شرمسار بهت زده

زمین هنوز همین سخت جان لال شده

جهان هنوز همان دست بسته ی تقدیر!

جهان هنوز همان دست بسته ی تقدیر

هنوز نفرین می بارد از در و دیوار

هنوز نفرت از پادشاه بد کردار

هنوز وحشت از جانیان آدمخوار

هنوز لعنت بر بانیان آن تزویر

هنوز نفرین می بارد از در و دیوار

هنوز نفرت از پادشاه بد کردار

هنوز وحشت از جانیان آدمخوار

هنوز لعنت بر بانیان آن تزویر

هنوز دست صنوبر به استغاثه بلند

هنوز بید پریشیده سر فکنده به زیر

هنوز همهمه ی سروها که : ای جلاد!

مزن! مکش! چه کنی؟ های؟! ای پلید شریر!

مزن! مکش! چه کنی؟ های؟! ای پلید شریر!

چگونه تیغ زنی بر برهنه در حمام؟

چگونه تیرگشایی به شیر در زنجیر ؟

چگونه تیرگشایی به شیر در زنجیر؟

نه خون، نه خون ، که عشق به آزادگی، شرف ، انسان

نه خون ، که عشق به آزادگی، شرف ، انسان

نه خون، که داروی غم های مردم ایران!

هنوز زاری آب ، هنوز ناله ی باد

هنوز زاری آب ، هنوز ناله ی باد

هنوز گوش کر آسمان ، فسونگر پیر!

تو را ز کنگره ی عرش می زنند صفیر!

به اسب و پیل چه نازی که رخ به خون شستند

به اسب و پیل چه نازی که رخ به خون شستند

در این سراچه ی ماتم پیاده ، شاه ، وزیر!

در این سراچه ی ماتم پیاده ، شاه ، وزیر!

چون او دوباره بیاید کسی ؟ محال... محال...

چون او دوباره بیاید کسی ؟ محال... محال...

هزار سال بمانی اگر ، چه دیر... چه دیر...!

هزار سال بمانی اگر ، چه دیر... چه دیر...!

                                                                                                   خواننده : شهرام ناظری

                                                                                                      شاعر: فریدون مشیری

                                                                                             آلبوم : امیرکبیر

زرد و سرخ و ارغوانی

برگ درختان پاییز

می ریزند بر زمین

رزوهای ما نیز

درختان پاییز در خون غنودند

سرودی به یاد بهاران سرودند:

ریخت ز چشم شاخه ها، خون دل زمین چو برگ

از همه سو روان شده، اشک خزان ببین چو  برگ   

ریخته بر زمین سرد، این همه برگ سرخ و زرد

آه بهار  آرزو، بر سر ما گذر نکرد

 توشه ای از بهاران ندارم

یادگاری ز یاران ندارم

گرد خاموشی و خستگی

روی قلبم نشسته

 همچو خزان خموش و زرد

در ره تو نشسته ام

تا تو مگر قدم نهی

باز به چشم خسته ام

زرد و سرخ و ارغوانی

برگ درختان پاییز

می ریزند بر زمین

آرزوهای ما نیز

                                                                  شعر و آهنگ از  امیرحسین سام

                                                                    آواز از اشکان کمانگری